Rzeżączka
Określana bywa także nazwą tryper, a jest ona bardzo częstą chorobą przenoszoną drogą płciową i znana była już w starożytności. Nie wiedziano jednak, że przenoszona jest przez stosunek płciowy, a wyciek ropny z cewki moczowej traktowany był jak wypływ nasienia.
Rozpoznanie tej choroby możliwe jest wyłącznie na podstawie badania bakteriologicznego wydzieliny chorobowej. Niekiedy wystarcza badanie mikroskopowe, czasem potrzebne jest wykonanie posiewów na odpowiednich pożywkach.
Nie można jej rozpoznać jedynie na podstawie objawów, gdyż podobne objawy może dawać zakażenie innymi drobnoustrojami. Zakażenie rzeżączką następuje prawie wyłącznie drogą płciową, gdyż najdogodniejszym środowiskiem do rozwoju zarazków jest błona śluzowa narządu moczowo-płciowego.
U mężczyzn rzeżączka rozwija się na błonie śluzowej cewki moczowej, u kobiet na śluzówce cewki moczowej lub szyjki macicy. Jeżeli u kobiety bakterie dostaną się na wargi sromowe lub do przedsionka pochwy, zazwyczaj nie prowadzi to jeszcze do zakażenia. Dlatego u dojrzałych kobiet przeniesienie choroby przez gąbkę lub ręcznik zdarza się bardzo rzadko.
W zależności od form współżycia niekiedy następuje u osób obojga płci zakażenie odbytu lub jamy ustnej. Zakażenie drogą poza płciową spotykane jest u dziewczynek przed okresem pokwitania.
Źródłem zakażenia bywają rodzice, chora piastunka lub inne chore dziecko. Przeniesienie wydzieliny następuje wówczas za pośrednictwem przedmiotów lun nie mytych rąk.
